نمایش نسخه قابل چاپ
دل كه تنگ است كجا بايد رفت؟با كه بايد آميخت؟به كه بايد پيوست؟
دل كه تنگ است كجا بايد رفت؟به در و دشت و دمن؟يا به باغ و گل و گلزار و چمن؟
پير فرزانه به من بانگ برآورد كه اين حرف نكوست:دل كه تنگ است برو خانه ي دوست،شانه اش جايگه گريه ي تو،سخنش راه گشا،بوسه اش مرحم زخم دل ِ توست،عشق او چاره ي دلتنگي ِ توست.دل كه تنگ است برو خانه ي دوست،خانه اش خانه ي توست...
اهل کاشانم؛ روزگارم بدنیست؛تکه نانی دارم؛خرده هوشی؛سرسوزن ذوقی؛مادری دارم؛بهترازبرگ درخت؛دوستانی؛بهترازآب روان؛وخدایی که دراین نزدیکی است؛لای این شب بوها؛ پای آن کاج بلند؛روی آگاهی آب؛روی قانون گیاه؛
من مسلمانم؛قبله ام یک گل سرخ؛جانمازم چشمه؛مُهرم نور؛دشت,سجاده من؛من وضو با تپش پنجره ها می گیرم؛
درنمازم جریان داردماه؛ جریان داردطیف؛سنگ از پشت نمازم پیداست؛همه ذرات نمازم متبلورشده است.
من نمازم راوقتی می خوانم که اذانش راباد؛گفته باشدسرگلدسته سرو؛ من نمازم را؛پیِ تکبیرة الاحرام علف می خوانم؛پیِ قدقامت موج.
کعبه ام برلب آب؛کعبه ام زیر اقاقیهاست؛کعبه ام مثل نسیم؛می رودباغ به باغ؛می رود شهر به شهر؛حجرالاسودمن روشنی باغچه است.............
شادروان :سهراب سپهری