shamim

خدا چراغی به او داد
روز قسمت بود. خدا هستی را قسمت می کرد.خدا گفت:«چیزی از من بخواهید، هر چه که باشد، شما را خواهم داد. سهمتان را از هستی طلب کنید، زیرا خدا بسیار بخشنده است.»
و هر که آمد چیزی خواست. یکی بالی برای پریدن و دیگری پایی برای دویدن.یکی جثه ای بزرگ خواست ودیگری چشمانی تیز.یکی دریا را انتخاب کرد ودیگری آسمان را.
در این میان کرمی کوچک جلو آمد و به خدا گفت:خدایا من چیز زیادی از این هستی نمی خواهم.نه چشمانی تیز و نه جثه ای بزرگ،نه بالی نه پایی، نه آسمان نه دریا،تنها کمی از خودت تنها کمی از خودت به من بده.
وخدا کمی نور به او داد. نام او کرم شب تاب شد.
خدا گفت:ان که نوری با خود دارد بزرگ است. حتی اگر به قدر ذره ای باشد. تو حالا همان خورشیدی که گاهی زیر برگی کوچک پنهان می شوی.
و رو به دیگران گفت:کاش می دانستید که این کرم کوچک، بهترین را خواست. زیرا که از خدا جز خدا نباید خواست.

***

هزاران سال است که او می تابد.روی دامن هستی می تابد. وقتی ستاره ای نیست.چراغ کرم شب تاب روشن است و کسی نمی داند که این همان چراغی است که روزی خدا آنرا به کرمی کوچک بخشیده است
عرفان نظر آهاري