گل اميد صدايي مي‌شنيدم چه گرم و مهربان بود صداي آشنايي كه با من همزبان بود صدا، آرام مي‌گفت: ز جا برخيز فرزند ببين بر چهره‌ي گل نسيم سرخ لبخند به دامان سپيده صفا و شادماني به گلبرگ شقايق نشان مهرباني ببين پروانه‌ها را چه زيبا پر كشيدند! چه آرام و سبك بال ز روي گل پريدند ز جا برخيز فرزند تماشاي سحر كن سرود زندگاني سرود عشق، سر كن پريدم چون پرنده ز جا برخاستم ...
آخرین نظرات