محمد حسین

تو را سرزنش می کردند که «این چه زندگی است که تو داری؟» و تو می گفتی «خودم خواستم، خودم انتخاب کردم.» تو مصطفی را خوب شناخته بودی. برای همین هم بود که وقتی تو را خواستگاری کرد و خانواده ات مخالفت کردند، ایستادی، جنگیدی و جنگیدی تا سرانجام پیروز میدان شدی و آمدی تا در کنار مصطفی، با آن شرایط سختی که می دانستی دارد، زندگی کنی و به آن همه رفاه و تجمل که در خانه پدرت داشتی پشت پا زدی! و مصطفی به راستی تو را دوست داشت و همیشه یار و یاورت بود. یادت می آید... نه با غذا پختن میانه ای داشتی و نه حتی با ظرف شستن؛ آخر تو پیش از آن، هرگز از این کارها نکرده بودی، مصطفی بود که پیش بند می بست و ظرف ها را می شست یا غذا می پخت. یادت می آید در اوج کارهایش، حتی اگر پنج دقیقه هم می شد، به تو سری می زد و اگر کاری بود برایت انجام می داد، بعد هم سریع می رفت تا به کارهایش برسد.
یادت می آید خانواده ات دو ماه تمام زندانی ات کرده بودند تا او را نبینی و رابطه تان قطع بشود. فداکاری هایش را دیده بودی و استقامت و دل سوزی اش را برای مردم بی پناه لبنان و فلسطین. برای همین، مقاله ای نوشتی و او را به مردم شناساندی!
یادت می آید وقتی آمدند خواستگاری ات برای مصطفی چمران، در پوست خود نمی گنجیدی! اما حرف مادرت... «ایرانی ها که لبنان نمی مانند. ممکن است برود آمریکا، برود ایران. نمی خواهم... نمی گذارم دخترم از من جدا بشود!» مصطفی چقدر مصیبت کشید تا رضایت پدر و مادرت را به دست آورد و تو هم کم تلاش نکردی. برای تعیین مهریه هم همین مشکل بود. یادت هست!
از مصطفی پرسیده بودند: «چه قدر می خواهی مهرش کنی؟» و پاسخ شنیده بودند: «یک جلد کلام الله و یک لیره لبنانی.» حیران پرسیده بودند «چرا یک لیره لبنانی؟!» و او گفته بود «برای اینکه مهر باید رقم داشته باشد، مادی باشد».
برایش استدلال آورده بودند «یک لیره نمی شود. غاده خواهر داشته، مهریه خواهرش سی هزار لیره لبنانی بوده است». و او پاسخ داده بود: «من که نمی خواهم یک چیزی بخرم و بعد بفروشم. من می خواهم زن بگیرم. این حرف ها را هم اصلاً قبول ندارم.» عاقبت هم نتوانستند مصطفی را قانع کنند. برای همین آمدند سراغ تو که مادرت را قانع کنی و تو... تو گفتی «هر چه دکتر بگوید، من قبول دارم».
یادت هست پدر و مادرت برایت کادوی ازدواج فرستادند، بیشترش وسایل زندگی بود. همه را آوردند مؤسسه، همان جایی که تو در یک اتاق کوچک آن با پرده ای کهنه، زندگی ساده و سخت اما سعادت مندانه ات با مصطفی را شروع کرده بودی. مصطفی که آمد و دید گفت: «بگو همین الان، با همان ماشینی که آورده اند، ببرند». یادت هست وقتی با حالتی کمی اعتراض آمیز گفتی «هدیه است»، گفته بود «من فقط با تو ازدواج کردم، نه با خانواده ات و طرز فکرشان» و تو راحت پذیرفتی. چون می دانستی راهی که مصطفی انتخاب کرده، بیراهه نیست و تو برای همین همراهش شده بودی.
مصطفی هم تو را خوب شناخته بود. ایثار و فداکاری ات را دیده بود، به خاطر همین به تو احترام می گذاشت، نمونه آن، وقتی بود که یکی از بچه ها انگشتش رفته بود روی ماشه و به اشتباه شلیک کرده بود. مصطفی گفته بود باید برود سیاهچال، می خواست این طوری تنبیهش کند. تو هم آمدی و وساطت کردی، اول جواب شنیدی «نه»، ولی وقتی گفتی «به خاطر من» نگاهت کرد، لبخندی معنادار بر چهره اش نشست، لختی سکوت و بعد گفت: «پای کسی را پیش کشیدی که نمی توانم روی حرفش حرف بزنم. باشد، سیاهچال نرود!»
یادت می آید بارها به تو گفته بود «زندگی ما از خیلی نظر ها با هم تفاوت دارد. باید یک روز و یک ساعت خاصی را تعیین کنیم، بنشینیم از هم انتقاد کنیم.» و این کار را هم کردید. خودت می گفتی «این زیباترین لحظه عشق ما بود که می نشستیم روبه روی هم، سعی می کردیم عیب های آن یکی را از او دور کنیم.» زمانی هم فرا رسید که در ایران به وجود مصطفی نیاز پیدا کردند و تو را آنجا گذاشت و خودش آمد ایران. کاش اجازه می دادی آن نامه هایی که در این مدت به هم داده بودید، چاپ می شد. اگر آن نامه ها چاپ می شد، روح لطیف و عاشق مصطفی هم بهتر به همگان معرفی می شد و بر همه ثابت می شد که او واقعاً انسانی کامل بود، مبارزی استوار و صبور در برابر تمام تهمت ها و قدرنشناسی هایی که حتی از اطرافیانش می دید. مبارزی ثابت قدم با روحی لطیف و مهربان بود که در بحبوحه میدان جنگ، شیفته زیبایی یک گل می شد و آفرینش بی نظیر و کامل خدای هستی آفرین را می ستود یا بلبلی زخمی را نوازش می کرد و بر بال و پرش مرهم می گذاشت. او انسان ها را به نهایت دوست داشت و برای رسیدن آنها به کمال وجودی، نهایت تلاشش را می کرد... .

نمی دانم... شاید... نه به یقین مصطفی را هیچ نشناخته ایم، ولی تو خوب او را شناخته بودی و می دانی که امثال مصطفی کم یابند. به خاطر همین، گفتی «این نامه های عارفانه و عاشقانه اگر چاپ بشوند، زندگی های زوج های جوان را به هم می ریزد؛ چرا که صدای همه در می آید که چرا ما این طوری نیستیم... نه... نه من و نه مصطفی هیچ کداممان راضی نیستیم زندگی کسی به هم بخورد» و عشق را هنوز می توان در چشمان تو دید... .
برایمان دعا کن غاده! دعا کن حداقل گوشه ای از روح مواج و خروشان مصطفی را بشناسیم. شاید از این راه بتوانیم همان گونه که او عاشق شد و عاشق زیست و عاشق رفت، ما نیز عشق را دریابیم.[1]

منبع:نیمه پنهان ماه(1)، چمران به روایت همسر شهید، حبیبه جعفریان، روایت فتح، چاپ هشتم، 1384.