تاثیر پاساژگردی بر بزهکار شدن جوانان

[امیرحسین]

اعتیاد، سیگارکشیدن، مزاحمت برای نوامیس و سایر آسیب‌های اجتماعی در کمین افرادی است که تفریح‌شان پاساژگردی و خیابان‌گردی است.


http://www.qurangloss.ir/uploaded/2_01394611902.jpg

پایتخت زیباست و این زیبایی خود را با ساختمان‌های مختلف و مراکز خرید گوناگون به رخ دیگران می‌کشد اما این زیبایی‌ها در محیطی که تعدادی جوان بی‌هدف فقط برای مغازه دیدن به مراکز خرید می‌آیند محو می‌شود. اگر چه تفریح نیاز همه انسان‌هاست اما در سال‌های اخیر برخی جوانان خیابان‌گردی و پاساژگردی را به عنوان یکی از تفریح‌هاتشان انتخاب کرده‌اند که این موضوع آسیب‌های اجتماعی متعددی را در بر دارد.

رابطه مستقیم تفریح و رشد روانی

شاید اگر از دور به موضوع نگاه کنیم با خود بگوییم که پاساژگردی تفریحی بی‌هزینه باشد و در زمانی که اراده وجود داشته باشد می‌توان به آن اقدام کرد اما در واقع این تفریح می‌تواند به تدریج برای جوانان مضر باشد به طوری که شاید تا پای اعتیاد نیز کشیده شود.

یک آسیب‌شناس در گفت‌وگو با «حمایت» استراحت و تفریح را جزو لاینفک زندگی افراد می‌داند و در این زمینه می‌گوید: وجود نشاط اجتماعی یکی از فرایندهای ضروری در هر جامعه محسوب می‌شود به طوری که موجب رشد فکری و روانی خواهد شد.

مجید ابهری گفته خود را با مثالی روشن‌تر بیان می‌کند و می‌گوید: در کودکی افراد با بازی کردن شادی و اجتماعی شدن را به دست می‌آورند، در نوجوانی درس خواندن در کنار ورزش می‌تواند به افراد شادی بدهد که این موضوع در دختران و پسران به شکل متفاوت دیده می‌شود.

[امیرحسین]

نبود شناخت کافی راهی برای گذراندن تفریح‌های ناسالم

یکی از را‌ه‌های تفریح سالم شناختن نوع تفریح است به طوری که به گفته ابهری برخی جوانان تفریح سالم را نشناخته‌اند و برای گذراندن فراغت خود ابزاری نامناسب را انتخاب خواهند کرد که این راه‌ها به جز زحمت و اتلاف وقت ثمره‌ای در بر ندارد.

این آسیب‌شناس اگرچه خیابان‌گردی و پاساژ‌گردی را یکی از تفریح‌های جوانان امروزی عنوان می‌کند اما معتقد است که این تفریح به جز خستگی و مزاحمت برای دیگران نتیجه‌ای در پی ندارد، بنابراین باید والدین به فرزندانشان بیاموزند که برای منظور خاصی مانند خرید به مراکز خرید برود.

وی ادامه پاساژگردی را منتهی به آسیب‌های اجتماعی و بزهکاری می‌داند و در این زمینه توضیح می‌دهد: باید خانواده‌ها روش صحیح برنامه‌ریزی برای اوقات فراغت را به فرزندان خود آموزش دهند به طوری که آنان این برنامه را برای خود به کار ببندند تا زمان بزرگسالی نیز از آن جدا نشوند و بتوانند بهترین استفاده را از زمان بیکاری خود داشته باشند.

ابهری اعتیاد، سیگارکشیدن، مزاحمت برای نوامیس و سایر آسیب‌های اجتماعی را در کمین افرادی می‌داند که تفریح‌شان پاساژگردی و خیابان‌گردی است.

[امیرحسین]

به عقیده این آسیب شناس افراد خیابان گرد به دلیل بی هدف بودن و نداشتن برنامه ریزی در زندگی بیشتر وقت خود را در خیابان به سر می برند که این موضوع باعث می شود به فعالیتهای خلاف به عنوان یک تفریح و سرگرمی لذت بخش نگاه می‌کنند.

وی می افزاید: افراد خیابان گرد در بیشتر مواقع با عناصری مثل خودشان روبه رو می شوند و گروه‌های چند نفره را تشکیل می دهند و چون به صورت گروهی و جمعی هستند تحت تاثیر تحریک و تلقین دست به اقدامات بزهکارانه می زنند.

این آسیب شناس افزود: آلودگی های محیطی و وجود عناصر ناپاک در جامعه در واقع جامعه‌پذیری آنان را در معرض آسیب قرار می دهد.گاهی این جوانان قربانیان باندهای خطرناک بزهکاری می شوند و طعمه خوبی برای باندهای مواد مخدر هستند.

وی نقش خانواده و نهادهای فرهنگی از جمله مدرسه را در پیشگیری از چنین تفریح‌ها، بسیار مهم عنوان می‌کند و توضیح می‌دهد: آموزش‌وپرورش می‌تواند در زمینه فرهنگ‌سازی استفاده مفید از اوقات فراغت نقش مهمی داشته باشد به طوری که با آموزش‌های مختلف به دانش‌آموزان بیاموزد که به جای خیابان‌گردی تفریح‌های بهتری را انتخاب کنند.

[امیرحسین]

نقش صداوسیما

البته نقش مهم صداوسیما در پیشگیری از خیابان‌گردی نیز از نظر ابهری نادیده نمی‌ماند وی در این باره توضیح می‌دهد: رسانه‌ها بخصوص صدا و سیما می‌تواند با برنامه‌های مختلف روش‌های خوب گذراندن اوقات فراغت را به جوانان آموزش دهد زمان فراغت آنان را پر کند، بنابراین با این روش دیگر جوانان به سمت تماشای ماهواره که با فرهنگ ایرانی-اسلامی ما فرسنگ‌ها فاصله دارد نمی‌روند و با تهاجم فرهنگی نیز مقابله می‌شود.

این آسیب شناس درباره مسئولیت وزارت ورزش و جوانان نیز بیان می‌کند: این وزارت‌خانه باید به دور از هرگونه تعارف گام‌های موثری در این زمینه بردارد به طوری که بودجه‌هایی را به موضوع اوقات فراغت جوانان تخصیص دهد. بنابراین برای پیشگیری از بروز آسیب‌های اجتماعی باید نهادهای مختلف دست به کار شوند تا این زخم عمیق جامعه درمان شود.

-پایان-