امیرحسین
05-17-2011, 12:16 PM
سالگرد ارتحال آیت‌الله بهجت/
نگاهی به ویژگیهای آیت‌الله بهجت/ مرد بزرگی که فقط خود را طلبه می‌دانست
خبرگزاری مهر - گروه دین و اندیشه: آیت الله محمدتقی بهجت 27 اردیبهشت ماه سال 88 به دیار باقی شتافت، مروری گذرا به زندگی و ویژگیهای رفتاری ایشان تأکیدی است بر اینکه در اوج بود ولی خود را هیچ می‌دانست، فقط طلبه بود.
درکودکی ممتاز بود و در درس جدی
http://www.sefidshahr.com/UserFiles/Image/Bahjat.jpg
*اشهد انک فاضل...
سید علی آقا قاضی به فاضل بودنش شهادت داده بود
*آرام بود و سر به زیر
عزت و سربلندی اش از افتادگی و متانتش نمی کاست
*سالخورده بود...
اما از نورانیت و معصومیتش نکاسته بود.
*هرگز...
هرگز در طول عمرش کسی را به خود نخواند.
*از عطایای الهی اش
که می پرسیدی می گفت: اگر خداوند عطیه ای داد، گفتنی نیست.
*در اوج بود...
ولی خود را هیچ می دانست، فقط طلبه بود.
*جلسات درسش را مباحثه می نامید و شاگردانش را هم مباحثه ای می خواند.
*117 بار رساله اش چاپ شد
*هفت مرتبه که حتی نام خود را ننوشت. بعد هم با اصرار قبول کرد که بنویسند: "العبد محمد تقی بهجت"
*آثار علمی فراوانی داشت
اما اجازه نشر نمی داد. می گفت: آثار علمای گذشته و بزرگان، هنوز بر زمین مانده است.
*در علم و تدریس و عبادت...
آنگونه بود که هرکس هر کدامش را که می دید، دیگری را باور نداشت.
*یک ساعت و نیم
پیش از فجر بیدار می شد، به استغفار و مناجات می پرداخت، به خواندن قرآن و تدبر در آن و نماز شب
*معتقد بود
عبادت ممد مطالعات هستند. می گفت عبادت زمان لازم برای مطالعه را به یک پنجم تقلیل می دهد.
*عباداتش
در شبانه روز جمعا یازده یا دوازده ساعت طول می کشید. روزهای پنجشنبه و جمعه و روزهای مخصوص بیشتر هم می شد.
*در تمام عمر
از ساده ترین و کم هزینه ترین غذاها استفاده می کرد. دو سوم غذایش نان و چای بود.
*خواب و استراحتش
در شبانه روز به چهار ساعت هم نمی رسید که یک سوم آن هم نشسته بود.
*سخندان بود...
نه سخنران. بسیار کوتاه و خلاصه سخن می گفت. عصاره گو و اشاره گو بود.
*به هیچ کرامتی
از خود اعتراف نکرد و در تمام عمر آنها را پوشاند.
*برای لحظاتش هم
برنامه داشت، دائم درکار و تلاش بود.
*از حرم رفتنهای هر روزش،
چنان قوت می گرفت که برای همه مشهود بود و با قبل از حرم رفتنش تفاوت قابل ملاحظه ای داشت.
*با همه مسلمانان مهربان بود،
بیشتر از آنچه برای خودش بود می گفت: اگر برای مسلمانان چین دعا نکنیم، مسلمان نیستیم. گرفتاری مسلمانان، گرفتاری او بود.
*از معدود عالمانی بود
که هرجا حضور داشت، انبوهی از انسانها احاطه اش می کردند.
*شکارهای آسمانی
و مکاشفاتش را هرگز کشف و مکاشفه ننامید.
*در تمام عمر،
کرامات خود را پوشاند که تا زنده است به اون نچسبانند و رازش با خدا، فاش نشود.
*از شهر
گریزان بود، در کتاب یا مجله ای هم نمی خواست اسمش را بیاورند چه برسد به رسانه های تصویری.
*مراقبه...
را شرط ترقی می دانست و ساعت به ساعت، لحظه به لحظه ، آن به آن، دائم به آن توصیه می کرد. و خود تا آخرین ساعات زندگی مادی اش، این مراقبت دائم و لحظه به لحظه را داشت و هرگز رها نکرد.
*شاید سالها وقت لازم باشد تا یکایک رفتار و اعمالش را فهمید و به حقیقت آنها پی برد.
منبع: خبرگزاری مهر
-پایان-
نگاهی به ویژگیهای آیت‌الله بهجت/ مرد بزرگی که فقط خود را طلبه می‌دانست
خبرگزاری مهر - گروه دین و اندیشه: آیت الله محمدتقی بهجت 27 اردیبهشت ماه سال 88 به دیار باقی شتافت، مروری گذرا به زندگی و ویژگیهای رفتاری ایشان تأکیدی است بر اینکه در اوج بود ولی خود را هیچ می‌دانست، فقط طلبه بود.
درکودکی ممتاز بود و در درس جدی
http://www.sefidshahr.com/UserFiles/Image/Bahjat.jpg
*اشهد انک فاضل...
سید علی آقا قاضی به فاضل بودنش شهادت داده بود
*آرام بود و سر به زیر
عزت و سربلندی اش از افتادگی و متانتش نمی کاست
*سالخورده بود...
اما از نورانیت و معصومیتش نکاسته بود.
*هرگز...
هرگز در طول عمرش کسی را به خود نخواند.
*از عطایای الهی اش
که می پرسیدی می گفت: اگر خداوند عطیه ای داد، گفتنی نیست.
*در اوج بود...
ولی خود را هیچ می دانست، فقط طلبه بود.
*جلسات درسش را مباحثه می نامید و شاگردانش را هم مباحثه ای می خواند.
*117 بار رساله اش چاپ شد
*هفت مرتبه که حتی نام خود را ننوشت. بعد هم با اصرار قبول کرد که بنویسند: "العبد محمد تقی بهجت"
*آثار علمی فراوانی داشت
اما اجازه نشر نمی داد. می گفت: آثار علمای گذشته و بزرگان، هنوز بر زمین مانده است.
*در علم و تدریس و عبادت...
آنگونه بود که هرکس هر کدامش را که می دید، دیگری را باور نداشت.
*یک ساعت و نیم
پیش از فجر بیدار می شد، به استغفار و مناجات می پرداخت، به خواندن قرآن و تدبر در آن و نماز شب
*معتقد بود
عبادت ممد مطالعات هستند. می گفت عبادت زمان لازم برای مطالعه را به یک پنجم تقلیل می دهد.
*عباداتش
در شبانه روز جمعا یازده یا دوازده ساعت طول می کشید. روزهای پنجشنبه و جمعه و روزهای مخصوص بیشتر هم می شد.
*در تمام عمر
از ساده ترین و کم هزینه ترین غذاها استفاده می کرد. دو سوم غذایش نان و چای بود.
*خواب و استراحتش
در شبانه روز به چهار ساعت هم نمی رسید که یک سوم آن هم نشسته بود.
*سخندان بود...
نه سخنران. بسیار کوتاه و خلاصه سخن می گفت. عصاره گو و اشاره گو بود.
*به هیچ کرامتی
از خود اعتراف نکرد و در تمام عمر آنها را پوشاند.
*برای لحظاتش هم
برنامه داشت، دائم درکار و تلاش بود.
*از حرم رفتنهای هر روزش،
چنان قوت می گرفت که برای همه مشهود بود و با قبل از حرم رفتنش تفاوت قابل ملاحظه ای داشت.
*با همه مسلمانان مهربان بود،
بیشتر از آنچه برای خودش بود می گفت: اگر برای مسلمانان چین دعا نکنیم، مسلمان نیستیم. گرفتاری مسلمانان، گرفتاری او بود.
*از معدود عالمانی بود
که هرجا حضور داشت، انبوهی از انسانها احاطه اش می کردند.
*شکارهای آسمانی
و مکاشفاتش را هرگز کشف و مکاشفه ننامید.
*در تمام عمر،
کرامات خود را پوشاند که تا زنده است به اون نچسبانند و رازش با خدا، فاش نشود.
*از شهر
گریزان بود، در کتاب یا مجله ای هم نمی خواست اسمش را بیاورند چه برسد به رسانه های تصویری.
*مراقبه...
را شرط ترقی می دانست و ساعت به ساعت، لحظه به لحظه ، آن به آن، دائم به آن توصیه می کرد. و خود تا آخرین ساعات زندگی مادی اش، این مراقبت دائم و لحظه به لحظه را داشت و هرگز رها نکرد.
*شاید سالها وقت لازم باشد تا یکایک رفتار و اعمالش را فهمید و به حقیقت آنها پی برد.
منبع: خبرگزاری مهر
-پایان-