ما شیعه زهراییم ؟...(این الفاطمیون)

[طاهره وحیدیان]

ما شیعه زهراییم ؟...(این الفاطمیون)





خدا گفت : فاطمه ام ! افتخار خلقتم ! شیعیان تو را از عذاب آتش ایمن خواهم داشت . آنان که دوستدار تو و شوی تواند .
محمد ( صلی الله علیه و آله ) گفت : فاطمه ام ! پاره تنم ! تو در روز جزا شفیع گنهکاران امت منی ! آنان که شیعه تو و پسر عموی تواند .
علی ( علیه السلام ) گفت : فاطمه ام ! تنها یار و همراهم ! تو در روز حسرت دستگیر پیروان مخلص منی . آنان که محب تو و من هستند .
و فاطمه ( سلام الله علیها ) گفت : (http://www.nooreaseman.com/)ای دوستداران ما ! ای دوستداران دوستداران ما و ای دشمنان دشمنانمان! آن گاه که در روز حساب بر انگیخته شوم از شما شفاعت می کنم .
آری . امری است انکار ناپذیر ، شفاعت زهرا ( سلام الله علیها ) از شیعیانش .
اما ... ! اما ما شیعه زهراییم ؟ ما همان هایی هستیم که خداوند ندا میدهد : " این الفاطمیون " ؟
به راستی شیعه راستین فاطمه ( سلام الله علیها ) کیست ؟ دوستدار حقیقی آن بانوی طاهره کیست ؟

[طاهره وحیدیان]

بشنوید از خود بی بی !
یکی از پیروان اهل بیت در شهر مدینه همسرش را خدمت حضرت زهرا ( سلام الله علیها ) فرستاد تا بپرسد که آیا شوهرم از شیعیان شما می باشد یا نه ؟ حضرت زهرا ( سلام الله علیها ) پاسخ دادند :
" اگر به آنچه به شما امر می کنیم عمل میکنی و از آنچه شما را بر حذر میداریم دوری می کنی از شیعیان مایی و الا هرگز ! "
آن شخص پس از شنیدن پاسخ کلی ، مضطرب شد . با توجه به ضعف ها و سستی های خود گفت وای بر من که همیشه در آتش جهنم خواهم بود .
همسرش نگرانی و زاری وی را را با سخنان مطرح شده خدمت حضرت زهرا ( سلام الله علیها ) بازگو نمود . حضرت فرمودند :
" به همسرت بگو چنین نیست . شیعیان ما از بهترین افراد اهل بهشتند و همه دوستان ما و دوستان دوستان ما و دشمنان دشمنان ما همه در بهشت خواهند بود . آری ! کسی که با قلب و زبان تسلیم ما اهل بیت شده اما از اوامر ما سرپیچی می کند و نواهی و موارد پرهیز را محترم نمی شمارد از شیعیان واقعی ما نخواهد بود.
اگر چه این گروه هم پس از پاک شدن از گناهان ، تحمل مشکلات روز قیامت و قرار گرفتن اندک زمانی در طبقات بالای جهنم و چشیدن عذاب ، اهل بهشت خواهند بود و به خاطر دوستیشان با ما نجاتشان داده و آنان را به پیشگاه خودمان انتقال خواهیم داد ! "


بحارالانوار / ج 65 / ص 155 و تفسیرالبرهان / ج 4 / ص 21