امیر المومنین علیه السلام می فرمایند :
أکرِم ضَیفَکَ َولَو کان حقیراً و قُم من مَجلسِکَ لأبیکَ و معلمِکَ و إن کُنتَ أمیراً
میهمانت را گرامی دار اگرچه او از نظر شخصیت اجتماعی ارزش بزرگ ندارد و همچنین به احترام پدر و معلمت قیام کن و برپاخیز، اگر چه فرمانروای جامعه باشی
***********************************
روزی مردی اعرابی یا به قول ما فردی دهاتی به همراه پسرش برای کاری میهمان بر حضرت امیر شدند
حضرت امیر به فرزندشان امام حسن علیهما السلام فرمودند : یک تشت و یک ظرف آب مهیا کن
امام حسن علیه السلام چنین کردند .
سپس امام علی علیه السلام رو به اعرابی کرده و فرمودند :
پاهایت را دراز کن
اعرابی حیاء کرد و خجالت کشید
امام فرمودند : خجالت نکش و چنین کن
اعرابی عرض کرد : مولا جان خجالت می کشم چنین کنم
حضرت به وی فرمودند : خداوند دستور به اکرام میهمان داده است
می خواهم پایت را درون این تشت با آب شسته و ( به قول ما ) ماساژ دهم
با اصرار حضرت اعرابی پایش را دراز کرده و حضرت امیر با آبی خنک پای اعرابی را در تشت شسته و ماساژ دادند .
سپس به فرزندشان امام مجتبی فرمودند : حسن جان ! من پای پدر را شستم و تو پای پسر را بشوی
و امام حسن علیه السلام نیز چنین کردند .
” دُعیـتُم إلی ضِیَافةِ اللَه “ رسول گرامی اسلام در آخرین جمعه ماه شعبان المعظم جملاتی به این مضمون را فرمودند :ما در ماه مبارک رمضان میهمان بر خدائیم و خدا دستور بر اکرام ضیف داده است .
علی علیه السلام در راستای دستور الهی مبنی بر اکرام ضیف با مردی دهاتی و بادیه نشین چنین می کند
حال که میهمان بر خدایی بس کریم و بنده نواز شده ایم قدر بدانیم این میهمانی را و مبادا خدایی نکرده فکر کنیم که در کوله اعمالمان چیزی نداریم
وقتی خود خدا دعوت می کند خودش آنچنان هم تحویل می گیرد که در باور هیچ بشری نگنجد….
پاسخ با نقل قول
