موضوع: چرا باید بگوییم امام خامنه ای ؟؟؟

چرا باید بگوییم امام خامنه ای ؟؟؟

غربی ها با سه کليدواژه‌ی آزادی ، دموکراسی ، و حقوق بشر افکار عمومی را اداره میکردند .
شرقی ها با دو کليدواژه‌ی مبارزه‌ی پرولتاريا با امپرياليسم و برابری .
امام پنج کليدواژه‌ی قرآنی را در مقابل آن پنج کليدواژه قرار دادند .
...

اصل «امامت‌محوری» مهم‌ترين کليدواژه بود . سيستم امت-امامت حرف جهانشمول اسلامی بود که در عرصه‌ی سياست احيا شد .

ده سال هر کاری کرديم، يک رسانه‌ی غربی پيدا شود که بگويد «امام خمينی»، نشد ! همه می گفتند «آيت‌الله خمينی».

سال 59 به يکی از اساتيد يهودي آلمان گفتم «استاد! چرا رسانه‌هاي شما نمی گويند امام خمينی؟».
خنده‌اي کرد و گفت «آخر ما بعضي چيزها را متوجه شديم!».
کيفش را باز کرد و يک کتاب درآورد . ترجمه‌ی آلمانی کتاب «ولايت فقيه» امام بود . گفت «آقای خمينی يک تئوری جهانی دارد . وقتی ما بگوييم "امام"، ايشان بين کشورهای دنيا شاخص می شود . چون کلمه‌ی "امام" قابل ترجمه نيست . ولی وقتي بگوييم "رهبر"، اين کلمه در فرهنگ غرب بار منفی دارد . ديگر ما ايشان را کنار استالين و موسيليني و هيتلر قرار می دهيم . کلمه‌ی "رهبر" به نفع ما و کلمه‌ی "امام" به نفع آقای خمينی است . از طرف ديگر اگر ايشان يک جايگاه دينی دارد ، ما به ايشان می گوييم "آيت‌الله"، اما "امام" يک بار معنوی دارد ! از طرفی ايشان آن طور می شود امام امت اسلامی که مسلمان‌های دنيا را دور خودش جمع بکند!». با اين صراحت اين را به من گفت .

يک رسانه‌ی غربی يا شرقی را پيدا نمیکنيد که گفته باشد «امام خمينی». آن موقع ما امتحان کرديم رسانه‌های غربی آيا میپذيرند ما يک آگهی بدهيم به نام «امام خمينی»؟ میخواستيم 60،000 مارک بدهيم که يک آگهی چاپ کنند، قبول نکردند !

شهريور 58 که در مجلس خبرگان قانون اساسی شهيد بهشتی کلمه‌ی امامت را در قانون اساسی گذاشت، رياست آن مجلس با آقای منتظری بود. امام خمينی گفت شما نمیتوانی مجلس را اداره کنی ، برو کنار، آقای بهشتی اداره کند. وقتی شهيد بهشتی آمد اصل پنجم را مطرح کند که ولي فقيه نائب امام زمان و امام امت اسلامی است ، کشور ريخت به هم . بازرگان اعلام استعفای دسته‌جمعی دولت را کرد . امير انتظام اعلام کرد که مجلس خبرگان قانون اساسی بايد منحل شود . سر يک کلمه کشور ريخت به هم !


امامت‌محوری ، امّت‌گرايی ، عدالت‌گستری ، و دوقطبی مستکبرين-مستضعفين اساس تئوری امام خمينی بود .


امام خمينی از دنيا رفتند . آقای هاشمی رفسنجانی آمدند پنج روز بعد از رحلت امام خمينی در دومين خطبه‌ی اولين نمازجمعه‌ی بعد از رحلت امام ، راجع به ولايت فقيه دو جمله گفتند . يک : «ما نمی خواهيم بعد از رحلت امام خمينی به جانشی ايشان "امام" بگوييم». اين همه دعوا داشتيم با شرق و غرب؛ امام حاضر شد شهيد بهشتی را قربانی کند برای اين کلمه؛ قانون اساسی پنج بار روی امامت ولی فقيه تأکيد کرده ، امام اين را از سال 48 مطرح کرده ، شما میگويی نمی خواهيم؟ به اسم اعزاز امام خمينی گفتند به جانشين‌اش نمیگوييم امام ! انگار يکی به شما بگويد من چون خيلی شما را دوست دارم ، افکار شما را می خواهم با شما دفن کنم ! جمله‌ی دوم‌شان اين بود : «خبرگان مرجع تعيين نکرده است». يعنی جانشين امام خمينی نه مرجع است و نه امام .


وقتی ايشان جای «امام» گذاشت «رهبر» ، «امّت» شد «ملّت» . يعنی عملاً سيستم ملت-رهبر انگليسی ها را پذيرفتيم و سيستم امت-امامت امام خمينی را کنار گذاشتيم . وقتی «امّت» شد «ملّت»، عناصر امّت يعنی «خواهران و برادران قرآنی» -که وظايفی مثل امر به معروف و نهي از منکر نسبت به هم دارند-، تبديل شدند به عناصر ملت يعنی «شهروند» و « هموطن» .


اما کلمه‌ی سوم يعنی «عدالت»؛ مقدس‌ترين کلمه‌ای که آقای هاشمی در دوران رياست‌جمهوری شان ابداع و تحميل کردند به نظام اسلامی ، کلمه‌ی «توسعه» بود . فرق عدالت و توسعه اين بود که «عدالت» را خدا و پيغمبر (ص) و علی مرتضی (ع) تعريف می کنند، اما «توسعه» را صندوق بين‌المللی پول و بانک جهانی و صهيونيست‌های عالَم .

در عرصه‌ی بين‌الملل هم دو کليدواژه‌ی قرآني «مستکبرين» و «مستضعفين» را ايشان اصلاح کردند و گفتند «مستکبرين» فحش و توهين‌آميز است ! به جايش بگوييم «قدرت‌های جهانی»! خب وقتی گفتي «مستکبرين» بايد با آن‌ها «مبارزه» کني، اما وقتي گفتي «قدرت‌های جهانی» بايد با آن‌ها «تعامل» کنی . «مستضعفين» را هم کردند «قشر آسيب‌پذير»؛ يعنی آدم‌های بی عرضه‌ای که خودشان پذيرای آسيب‌اند !


پنج کليدواژه‌ی قرآنی امام خمينی که اساس گفتمان نهضت اسلامی بود ، توسط ايشان تغيير پيدا کرد به همان کليدواژه‌هايی که دشمنان می خواستند .


تا موقعی که کليدواژه‌های قرآني امام خمينی –که رأس آن‌ها امام بودن ولی فقيه است- احيا نشود ، هر کاری که بکنيم ، وصله‌پينه کردن است.


شما هر لعنی که به ...... بکنيد ، اين قدر جگر دشمنان نمی سوزد که بگوييد «امام خامنه‌ای».


مشکلی که هست هم اين است که همه می گويند «ديگران بگويند ما هم می گوييم!». اصولگراها میگويند صداوسيما شروع کند، ما هم میگوييم ! صداوسيما میگويد ما که از روحانيون نمیتوانيم جلو بيفتيم ! روحانيون میگويند تا مديران ارشد نظام خودشان نگويند که ما نمیتوانيم جلوی مردم بگوييم ! مديران ارشد میگويند وقتی جوانان انقلابی هم نمیگويند ، ما بگوييم و هزينه بدهيم ؟! و...


بعضی هم میگويند نگوييم چون قبلاً کسی (حشمت‌الله طبرزدی) اين کار را کرده و سابقه‌ی خوبی ندارد اين کار در ذهن مردم ! خب خوب‌ها بايد پرچمدار اين کار شوند که اين کار به اسم آن‌ها ثبت شود و آن سابقه پاک شود .


آيت‌الله سيد محمدباقر حکيم پا میشود میرود نجف . از آن‌جا نامه مینويسد به «حضرت آيت‌الله العظمی امام خامنه‌ای». يک هفته بعد شهيدش میکنند . آن مرد بزرگ میفهمد که بايد از آن‌جا پيغام دهد «امام خامنه‌ای». سيد حسن نصرالله میفهمد در سخت‌ترين شرايطی که دارد، بايد بگويد امام خامنه‌ای ! ما اينجا نشسته‌ايم و نمی گوييم !


اگر نعمت خدا را قدر ندانيم ، می فرمايد «انّ عذابی لشديد».
روز قيامت هم آن‌جا ندا داده میشود که «وقفوهم انّهم مسئولون، ما لکم لا تناصَرون». هی حرف را انداختند از اين طرف به آن طرف .


منبع : وبلاگ «خاکریزیسم»
وبلاگ خاکریز
سایت جهان نیوز
سایت بچه های قلم و ...
این متن قسمتهایی از سخنان یکی از مسئولان دولتی است