امام علی(علیه السلام):
هرمقدارکه قناعت کنی،کافی است.
منبع:نهج البلاغه-ترجمه محمددشتی-حکمت۳۹۵
نمایش نسخه قابل چاپ
امام علی(علیه السلام):
هرمقدارکه قناعت کنی،کافی است.
منبع:نهج البلاغه-ترجمه محمددشتی-حکمت۳۹۵
امام علی(علیه السلام):
بزرگترین عیب آن که چیزی رادرخودداری،بردیگران عیب بشماری.
منبع:نهج البلاغه-ترجمه محمددشتی-حکمت۳۵۳
امام علی(علیه السلام):
تقوادرراس همه ارزش های اخلاقی است.
منبع:نهج البلاغه-ترجمه محمددشتی-حکمت۴۱۰
امام علی(علیه السلام):
انسان بانفسی که می کشد،قدمی به سوی مرگ می رود.
منبع:نهج البلاغه-ترجمه محمددشتی-حکمت۷۴
امام علی(علیه السلام):
جوینده چیزی،یابه آن یابه برخی ازآن،خواهدرسید.
منبع:نهج البلاغه-ترجمه محمددشتی-حکمت۳۸۶
امام علی(علیه السلام):
سخت ترین گناهان،گناهی است که گناهکارآن راسبک شمارد.
منبع:نهج البلاغه-ترجمه محمددشتی-حکمت۴۷۷
امام علی(علیه السلام):
شایسته ترین مردم به بزرگواری آن که،بزرگواران رابااوبسنجند.
منبع:نهج البلاغه-ترجمه محمددشتی-حکمت۴۳۶
امام جعفر صادق عليه‌السلام فرمودند:
هر كـار نـيكى كه بـنـده مىكند در قــرآن برايش ثوابى ذكر شده است مگر نماز شب كه از بس نزد خدا پر اهميت است ثواب آن را معلوم نكرده است و فرموده: "پهلوهايشان از بسترها جدا مى‌شود ... و هيچ كس نمىداند به پاداش آنچه انجام دادهاند، چه چيزى براى آنان ذخيره ساختهام ، كه مايه روشنى چشم ايشان است.
«بحارالأنوار، جلد 8، صفحه 126»
عالی:gol:
امام موسی كاظم عليه‌السلام فرمودند: لقمان پيوسته به پسرش می‌گفت: پسرم! دنيا درياست و در آن، گروه‌هاى بسيارى غرق شده‌اند پس بايد كشتىِ تو در آن، پروا كردن از خداى تعالى، و پُل تو ايمان به خدا، و بادبان كشتى‌ات توكّل باشد، تا ـ پسرم! ـ شايد نجات پيدا كنى؛ هر چند من گمان ندارم كه نجات يابنده باشى .
پسرم! چگونه مردم از آنچه وعده داده شده‌اند نمى‌ترسند، در حالى كه هر روز، از [عمر] آنان كاسته مى‌شود ؟! و چگونه كسى كه اجلِ پايان پذيرى دارد، براى آنچه وعده داده شده، مهيّا نمى‌گردد؟!
پسرم! از دنيا به اندازه نياز برگير و چنان در آن وارد نشو كه به آخرتت زيان رسانَد، و آن را چنان رها نكن كه سربارِ مردم شوى، و چنان روزه بگير كه شهوتت را قطع كند و روزه‌اى نگير كه از نماز، بازت دارد؛ چرا كه نماز، نزد خدا، از روزه بزرگتر است.
«قصص الأنبياء،ص190- بحارالأنوار،ج 13،ص 416»
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :
لِيَكُن لَكَ في كُلِّ شَىءٍ نِيَّةٌ صالِحَةٌ حَتَّى النَّومِ و الأكلِ؛
در هر چيز بايد نيّتى نيك داشته باشى، حتّى در خوردن و خواب.
بحار الأنوار ، ج 45 ، ص 95
به نقل از نَوف بِكالى ـ : اميرمؤمنان امام علی علیه‌السلام را ديدم كه پشت كرده، شتابان مىرود. گفتم: كجا مىروى، مولای من؟ فرمود: رهايم كن، اى نوف! آرزوهايم مرا به سوى معشوق مىرانَد.
گفتم: سرورم! آرزوهايت چيست؟
فرمود: آن كه آرزويم به اوست، خود، آنها را مىداند و مرا نيازى نيست تا آنها را به غير او بازگويم. در ادب بنده، همين بس كه در برخوردارىها و نيازهايش، كسى جز خداوندگار خويش را شريك نگردانَد.
گفتم: اى اميرمؤمنان! من از آزمندى و چشمداشت به آرزويى از آرزوهاىِ دنيوى، بر نفس خويش بيمناكم.
فرمود: چرا به حمايتگاه بيمناكان و پناهگاه خداشناسان پناه نمىبرى؟
گفتم: آن را نشانم بده .
فرمود: خداوندِ والا و بزرگ. آرزويت را به حُسنِ تفضّل او پيوند بزن و با تمام خواست، به او روى بياور، و اگر هر آنچه [جز خدا] در دلت وارد مى‌شود، درمان كنى، من، ضامنِ جايگزين آنم.
با تمام وجود، به خداوند پاك، رو كن؛ زيرا او مىفرمايد: به عزّت و جلالم سوگند، اميد هركس را كه به غير از من اميد بندد، به يأس مبدّل مىسازم و جامه خوارى در ميان مردم بر او مىپوشانم و او را از قُرب خويش، دور مىسازم و پيوندم را با او مىبُرم و او را گمنام مىسازم؛ زيرا به غير من توجّه مىكند. واى بر او! آيا در گرفتارىهايش به جز من آرزومند مى‌شود با آن كه رفعِ سختىها و گرفتارىها در دست من است؟! و به كسى جز من، اميد مىبندد، در حالى كه زنده پاينده منم؟! ودرهاى بسته بندگانم را مىكوبد و در خانه مرا كه باز است، رها مىكند؟! كيست كه علیرغم همه گناهانش به من اميد بندد و من نوميدش كنم؟!...
«بحارالأنوار، جلد 94 ،صفحه 94»
امام جعفر صادق عليه‌السلام ـ در بيان سفارشهاى لقمان عليه‌السلام به پسرش ـ: اى پسرم! مردمِ پيش از تو، براى فرزندانشان سرمايه جمع كردند؛ ولى نه سرمايه باقى مانْد و نه آن كسى كه سرمايه برايش جمع شده بود.
همانا تو بندهاى اجير شده هستى كه به انجام دادن كارى مأمور شده‌اى و مزدى نيز به تو وعده داده شده است. پس به انجام دادن كارت وفادار باش و مزدت را بگير.
در اين دنيا، همانند گوسفندى مباش كه در زراعت سبزى داخل مى‌شود و آن قدر مىخورد كه چاق مىگردد و هنگام چاقىاش كشته مى‌شود؛ بلكه دنيا را همانند پلى بر روى رودخانهاى به شمار آور كه از آن مىگذرى و آن را رها مىكنى و تا پايان روزگار، به سوى آن باز نمىگردى. آن را خراب كن و آبادش نكن؛ زيرا تو مأمور آبادانى آن نيستى.
«اصول كافي، ج 2 ، ص 134 - بحار الأنوار، ج 13 ، ص 425»
امام محمد باقر علیه‌السلام فرمودند:
من مردی را که در کار دنیایش تنبل باشد و سستی کند، خوش نمی‌دارم.
زیرا اگر کسی در کار دنیای خود تنبل باشد و سستی کند، در کار آخرتش، بیشتر سستی خواهد کرد.
متن حدیث:
إِنِّي لَأُبْغِضُ الرَّجُلَ أَوْ أُبْغِضُ لِلرَّجُلِ أَنْ يَكُونَ كَسْلَاناً [كَسْلَانَ] عَنْ أَمْرِ دُنْيَاهُ وَ مَنْ كَسِلَ عَنْ أَمْرِ دُنْيَاهُ فَهُوَ عَنْ أَمْرِ آخِرَتِهِ أَكْسَل.
«اصول کافی، ج 5، ص85»
امام محمد باقر علیه السلام: در نصایح لقمان به پسرش این است که گفت: اى پسرم ! با صد نفر رفاقت كن، ولى حتّى با يك نفر هم دشمنى نكن. اى پسرم! تو هستى و بهره و اخلاق تو ! بهره تو دين توست، و اخلاق تو [رابطه] بين تو و مردم است. پس به آنان كينه نورز، و اخلاق نيكو را بياموز.
اى پسرم ! غلام نيكان باش؛ ولى فرزند بدان نباش . اى پسرم ! امانت را ادا كن، تا دنيا و آخرتت سالم بماند، و امين باش؛ زيرا خداى تعالى خيانتكاران را دوست ندارد.
اى پسرم! خود را به مردم چنان نشان نده كه از خدا مىترسى، در حالى كه دلِ تو گنهكار است.
"قصص الانبیاء، صفحه 190"
امام جعفر صادق علیه السلام فرمودند:
خداوند زیبایی و خودآرایی را دوست دارد و از فقر و تظاهر به فقر بیزار است. هرگاه خداوند به بنده ای نعمتی بدهد، دوست دارد اثر آن را در او ببیند.
عرض شد: چگونه؟ فرمودند: لباس تمیز بپوشد، خود را خوشبو کند، خانه اش را گچکاری کند، جلوی در حیاط خود را جاروکند، حتی روشن کردن چراغ قبل از غروب خورشید فقر را می برد و روزی را زیاد می کند.
متن حدیث:
إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْجَمَالَ وَ التَّجَمُّلَ وَ یَکْرَهُ الْبُؤْسَ وَ التَّبَاؤُسَ وَ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ إِذَا أَنْعَمَ عَلَی عَبْدِهِ نِعْمَةً یُحِبُّ أَنْ یَرَی أَثَرَ نِعْمَتِهِ عَلَیْهِ قِیلَ وَ کَیْفَ ذَلِکَ قَالَ یُنَظِّفُ ثَوْبَهُ وَ یُطَیِّبُ رِیحَهُ وَ یُحَسِّنُ دَارَهُ وَ یَکْنُسُ أَفْنِیَتَهُ حَتَّی إِنَّ السِّرَاجَ قَبْلَ مَغِیبِ الشَّمْسِ یَنْفِی الْفَقْرَ وَ یَزِیدُ فِی الرِّزْق.
"ارشادالقلوب، جلد۱ ، صفحه ۱۹۵"